Doğan, büyüyen, gelişen, düşünen, eyleyen ve üreyen biyolojik bir canlı olarak insanın en son deneyimleyeceği olgu derinden son bir kez nefes vermesi olsa gerek. Yaşamanın anlamı ölümle kaimdir, “ölüyoruz demek ki yaşanılacak” mısrası işlemiştir her insan tekinin kaderine. Ancak, gönüllere dokunulmamış bir hayatın yaşanmamış, yaşamaya değmemiş bir zaman doldurma sürecine evrildiğini farketmek ne de acıdır. Telafisi olamayacak bir hatanın kıskacı yakalamıştır tüm benliği artık.
Nesiller gelip geçerken, bizler gelip geçerken, geriye bırakılan tınının yalnızca “kubbede hoş bir seda” olduğunu her bir Âlim göçtüğünde yeniden ve yeniden idrak ediyoruz. Bir dönemin düşünürleri, çilekeşleri, fikir ve dava adamları işte “o iyi insanlar o güzel atlara binip” birer birer çekip gidiyorlar ve geride kalan bizler hep yetim kalıyoruz. Yetim bırakacakları kimseleri var, belki de “hoş seda” tam olarak budur…
Dergimizin 22. sayısında son yıllarda kaybettiklerimizin hüznü ve mahzunluğu ile karşınıza çıkıyoruz.
Keyifli okumalar dileğiyle..